ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΑ ΠΑΛΙΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΦΕΡΑΜΕ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΑΣ!!!

 ΜΗΝ ΞΕΧΑΣΕΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΝΑ ΠΕΙΤΕ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΗ ΜΑΜΑ ΣΑΣ !!!

 

Λίγα λόγια για τη γιορτή της μητέρας. 

 

     Η γιορτή της μητέρας ή ημέρα της μητέρας είναι εορτή προς τιμήν της μητέρας και της μητρότητας. Στην Ελλάδα και σε πολλές άλλες χώρες, γιορτάζεται την δεύτερη Κυριακή του μήνα Μάη. 

    Οι πρώτες αναφορές για Γιορτή της Μητέρας και της μητρότητας έρχονται από την αρχαία Ελλάδα. Η μητέρα Γη (Γαία) σύζυγος του Ουρανού είναι η προσωποποίηση της φύσης, που γεννά όλο τον κόσμο και λατρεύεται σαν η υπέρτατη θεότητα. Η λατρεία περνά στη συνέχεια στην κόρη της, Ρέα, σύζυγο και αδερφή του Κρόνου. Η Ρέα λατρεύεται σαν η "Μητέρα των Θεών", καθώς φαίνεται να είναι η πρώτη, που γέννησε με τοκετό και ανάθρεψε τα παιδιά της με μητρικό γάλα. Οι αρχαίοι Έλληνες απέδιδαν τιμές στη Ρέα κάθε άνοιξη, καθώς ήταν και θεά της γης και της γονιμότητας. 

     Καθιερώθηκε τον 20ό αιώνα και προέρχεται από το αγγλικό και το αμερικανικό κίνημα των γυναικών. Η Αμερικανίδα Ann Maria Reeves Jarvis διοργάνωσε για πρώτη φορά το 1865 ένα κίνημα με το όνομα Mothers Friendships Day και συναντήσεις με το όνομα Mothers Day Meetings, κατά τις οποίες οι μητέρες αντάλλασσαν απόψεις και εμπειρίες.^[1] Το 1870 η Julia Ward Howe διοργάνωσε μια εκδήλωση φιλειρηνικής συγκέντρωσης μητέρων με το σλόγκαν peace and motherhood με σκοπό, τα παιδιά να μη στέλνονται στον πόλεμο.^[2]

 

     Στην Ελλάδα η γιορτή της μητέρας συνδέθηκε με την εορτή της Υπαπαντής (2 Φεβρουαρίου). Τότε η ορθόδοξη εκκλησία γιορτάζει την Παναγία με τον Ιωσήφ που πηγαίνουν τον 40ήμερο Ιησού στο Ναό για ευλογία. Να "σαραντίσει", με σύγχρονη ορολογία. Μια κίνηση που ακόμα σήμερα κάνουν οι χριστιανές μητέρες (Σαραντισμός). Ο παράλληλος εορτασμός της μητέρας ξεκίνησε το 1929 με προφανή τον συμβολισμό. Όμως κατά την δεκαετία του 1960, ο εορτασμός ατόνησε και ενισχύθηκε η δυτικόφερτη συνήθεια εορτασμού της 2ης Κυριακής του Μαΐου. Η εκκλησία όμως επιμένει στην παλαιά ημέρα εορτασμού και διοργανώνει σχετικές εκδηλώσεις. 

Dwroulit@Teacher

 ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ!!!

ΜΕΓΑΛΟ ΣΑΒΒΑΤΟ!!!

 ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ! ΗΜΕΡΑ ΠΕΝΘΟΥΣ!!!

ΤΟ ΜΟΙΡΟΛΟΓΙ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ!!!

Σήμερα μαύρος ουρανός

σήμερα μαύρ' ημέρα

σήμερα εσταυρώσανε

των πάντων βασιλέα.

Βλέπει τον ουρανό θαμπό

και τ' άστρα φουρκωμένα

και το φεγγάρι το λαμπρό

στο αίμα βουτηγμένο.

-Τι έχεις, ήλιε, κι είσαι θαμπός;

αστρί μου φουρκωμένο;

και συ φεγγάρι μου λαμπρό

στο αίμα βουτηγμένο;

Ημέρα πένθους για όλη τη χριστιανοσύνη αποτελεί η Μεγάλη Παρασκευή. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν τρώνε απολύτως τίποτε ή πίνουν ξίδι σε ένδειξη αγάπης για το Χριστό. Στην Κρήτη συνηθίζουν να βράζουν σαλιγκάρια και να πίνουν το ζουμί τους, που είναι σαν χολή. Σχεδόν ολόκληρη η ημέρα αφιερώνεται στην Αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου και την Ακολουθία του Επιταφίου. Το μεσημέρι, μετά την Αποκαθήλωση του Κυρίου, νεαρά κορίτσια στολίζουν τον επιτάφιο με ανοιξιάτικα λουλούδια (βιολέτες, τριαντάφυλλα και μενεξέδες) και φτιάχνουν στεφάνια ή γιρλάντες, ενώ ψέλνουν το μοιρολόι της Παναγίας. Μετά το στολισμό του επιταφίου οι πιστοί προσέρχονται στις εκκλησίες για να προσκυνήσουν και, όπως συνηθίζεται, γυναίκες και παιδιά περνάνε από κάτω “για να τους πιάσει η χάρη”.

Μόλις νυχτώσει, αρχίζει η ακολουθία και η περιφορά του επιταφίου. Ο Σταυρός και τα Εξαπτέρυγα ηγούνται της πομπής και ακολουθούν οι ιερείς και οι πιστοί, που κρατούν αναμμένες λαμπάδες. Στις πόλεις προηγούνται μουσικοί, οι οποίοι παίζουν πένθιμα εμβατήρια. Σε πολλές περιοχές, ιδιαίτερα της Ν. Πελοποννήσου, την ώρα της περιφοράς του επιταφίου οι κάτοικοι των χωριών ανάβουν φωτιές έξω από τα σπίτια τους και καίνε θυμιάματα, ενώ σε άλλες καίνε τον Ιούδα. Σε κάποια μέρη της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα στη Λέσβο, δεν ανάβουν φωτιές μόνο τη Μεγάλη Παρασκευή αλλά και τις υπόλοιπες μέρες από τη Μεγάλη Τετάρτη μέχρι το Μεγάλο Σάββατο.

Επιτάφιος θρήνος ή “Εγκώμια”

“Έρραναν τον τάφο, αι μυροφόραι μύρα λίαν πρωί ελθούσαι”.

 Γιόκα μου πού είν' τα κάλλη σου πού είναι η ομορφιά σου;

“Ω γλυκύ μου έαρ, γλυκύτατο μου τέκνο, πού έδυ σου το κάλλος;”

Σήμερα μαύρος ουρανός

σήμερα μαύρ' ημέρα

σήμερα εσταυρώσανε

των πάντων βασιλέα.

Οι φθονεροί Αρχιερείς

και γραμματείς οι πρώτοι

χρήματα έταζαν πολλά

για ν' αύρουν τον προδότη.

Ως ήταν πρέπον και τιμή

δώρα να ετοιμάσουν

συβούλιον εποίησαν

αυτόν δια να πιάσουν.

Με δολερόν συμβούλιον

έστησαν την παγίδα

και έπιασαν τον δολερόν

Απόστολον Ιούδαν.

Σημαίνει η γης σημαίν' ο Θεός

σημαίνουν τα ουράνια

σημαίνει κι Αγιά Σοφιά

μι τσ' δικουχτώ καμπάνες.

(ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ)

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ(kids project)

Η Μαλάμω η κοτούλα και τα κόκκινα αυγά

 ΜΕΓΑΛΗ ΠΕΜΠΤΗ!!!

Τη Μεγάλη Πέμπτη κορυφώνεται το δράμα του Θεανθρώπου με τη σταύρωσή του από τους Ρωμαίους. Το πρωί γίνεται η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου και οι πιστοί, σύμφωνα με την παράδοση, λαμβάνουν θεία κοινωνία. Το βράδυ,που είναι αφιερωμένο στο Μυστικό Δείπνο, οι πιστοί ακούνε με κατάνυξη στις εκκλησίες τα Δώδεκα Ευαγγέλια και γίνεται η τελετή σταύρωσης του Ιησού. Το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης συνηθίζεται να αγρυπνούν οι γυναίκες στους ναούς και να μοιρολογούν το Χριστό. Τη Μ. Πέμπτη ξεκινούν ουσιαστικά τα έθιμα του Πάσχα. Από το πρωί οι γυναίκες καταγίνονται με το ζύμωμα. Ζυμώνουν τις κουλούρες της Λαμπρής με διάφορα μυρωδικά και τις στολίζουν με ξηρούς καρπούς και με στολίδια από ζυμάρι. Παλαιότερα, ανάλογα με το σχήμα που τους έδιναν, τις ονόμαζαν “κοφίνια”, “καλαθάκια”, “δοξάρια”, “αυγούλες”, “κουτσούνες”, “κουζουνάκια”. Παρόμοιες κουλούρες έφτιαχναν και στα βυζαντινά χρόνια, τις “κολλυρίδες”, που ήταν ειδικά ψωμιά για το Πάσχα, σε διάφορα σχήματα και είχαν στο κέντρο ένα κόκκινο αυγό. Σήμερα, μία από τις κουλούρες αυτές συνηθίζουν να τη φυλάνε στο εικονοστάσι, επειδή θεωρούν ότι προστατεύει τα μέλη της οικογένειας από τα μάγια.

Οι νοικοκυρές ασχολούνται την ημέρα αυτή και με το βάψιμο των αυγών. Γι' αυτό και η Μεγάλη Πέμπτη λέγεται Κόκκινη Πέφτη ή Κοκκινοπέφτη. Ενώ παλαιότερα για τη βαφή των αυγών χρησιμοποιούνταν φυτικές ουσίες, σήμερα υπάρχουν στο εμπόριο ειδικές βαφές κόκκινου χρώματος. Πολλές νοικοκυρές συνηθίζουν να τοποθετούν το πρώτο αυγό στο εικονοστάσι, για να ξορκίζουν το κακό και να σταυρώνουν τα παιδιά. Το αυγό της Παναγίας, καθώς το λένε, αν παραμείνει στα εικονίσματα για τρία χρόνια, γίνεται κρατητήρα, δηλαδή “μια πέτρα που, άμα τη βάλεις σε έγκυα γυναίκα, είτε σε ζώο έγκυο, έχουν την ιδέα ότι κρατεί” (δεν αποβάλλει). Εξαιρετικές ιδιότητες αποδίδει ο λαός και στα ευαγγελισμένα αυγά, εκείνα δηλαδή που στέλνονται στην εκκλησία να λειτουργηθούν. Τα τσόφλια των αυγών αυτών συνηθίζουν πολλοί να βάζουν στις ρίζες των δέντρων για να “πιάσουν όλοι οι καρποί”. Στον ίδιο σκοπό αποβλέπει και το έθιμο των χωρικών της Δ.Μακεδονίας: το αυγό που πρωτοβάφουν το κρατούν και το θάβουν με την έναρξη της σποράς στην πρώτη αυλακιά του χωραφιού, εκεί ακριβώς όπου θα πρωταρχίσει το αλέτρι, για να μεταδώσει στο σπόρο τη ζωτική δύναμη που κρύβει μέσα του.

Σε μερικά μέρη, τη Μεγάλη Πέμπτη ετοιμάζουν και τον Ιούδα. Μαζεύουν παλιά ρούχα και αφού φτιάξουν το ομοίωμά του, το περιφέρουν από σπίτι σε σπίτι ζητώντας “καψίδια”. Κάθε νοικοκυρά δίνει ό, τι της βρίσκεται (κληματόβεργες, λινάτσες κ.α.) ή του ρίχνει πετρέλαιο.

Γιολάντα Τσορώνη, Περιοδικό Παράθυρο στην εκπαίδευση του παιδιού, τεύχος 44, Μάρτιος-Απρίλιος 2007.

Τα έθιμα για το Πάσχα είναι πολλά. Αυτά όμως που ενθουσιάζουν τα παιδιά είναι τα έθιμα με τα αυγά. Το αυγό κρύβει τη ζωή μέσα του, συμβολίζει τη δημιουργία, τη γονιμότητα, την αναγέννηση της φύσης, την Ανάσταση του Χριστού.

Από τη Μεγάλη Δευτέρα ξεκινούσε στη Θράκη το “θάψιμο του αυγού”, που συμβόλιζε την ταφή του Χριστού, όπως μας διέσωσε η Ελπινίκη Σαραντή. Ένα αυγό το γύριζαν σ' όλο το χωριό μοιρολογώντας και μετά το έθαβαν. Το έβγαζαν από το χώμα στη Δεύτερη Ανάσταση και μετά γλεντούσαν με τραγούδια και χορούς την Ανάσταση του Κυρίου.

Τα αυγά, που δεν επιτρέπεται να φαγωθούν όλη τη Μεγάλη Σαρακοστή, τα βάφουν τη Μεγάλη Πέμπτη, η οποία γι' αυτό ονομάζεται Κόκκινη Πέμπτη ή Κοκκινοπέμπτη. Τότε που ουσιαστικά ξεκινούν οι προετοιμασίες για την Ανάσταση και όλοι νιώθουμε τη χαρμολύπη, δηλαδή τη λύπη για τα πάθη και την ταφή του Χριστού που συνοδεύεται όμως από τη χαρά μας για την επικείμενη Ανάστασή Του. Οι νοικοκυρές κρεμούν από το μπαλκόνι ένα κόκκινο πανί κι εκείνη τη μέρα δεν κάνουν καμιά άλλη δουλειά στο σπίτι.

Συχνά οι νοικοκυρές έβαζαν το πρώτο ζυγό που έβαφαν, το αυγό της Παναγίας, στο εικονοστάσι. Από εκεί το έβαζαν για να σταυρώσουν τα παιδιά τους ή το έπιαναν με την πυροστιά όποτε έβρεχε και έριχνε κεραυνούς, για προστασία. Αλλού τα πρώτα αυγά τα στέλνουν στο σπίτι του παππού και της γιαγιάς. Σε χωριά της Μακεδονίας με τη μπογιά από τα αυγά έβαφαν το κεφάλι και την πλάτη των μικρών αρνιών. Επίσης σε πολλά μέρη βγάζουν τόσα αυγά, όσα τα μέλη της οικογένειας και τα πηγαίνουν στην εκκλησία να τα ευλογήσει ο παπάς και να τα τοποθετήσει κάτω από την Αγία Τράπεζα μέχρι την Ανάσταση.

Γιατί όμως βάφουμε κόκκινα τα αυγά; Μια εκδοχή είναι ότι μια γυναίκα που κρατούσε αυγά έμαθε για την Ανάσταση του Χριστού, δεν το πίστεψε και είπε: “όταν γίνουν κόκκινα τα αυγά που κρατώ, τότε θα αναστηθεί ο Χριστός!”. Μόλις κοίταξε τα αυγά της είχαν γίνει κόκκινα! Άλλη εκδοχή είναι ότι το κόκκινο διώχνει το κακό και συμβολίζει τη χαρά από την Ανάστασή Του, ενώ κάποιοι υποστηρίζουν ότι το κόκκινο μας θυμίζει το αίμα του Χριστού που χύθηκε για τη σωτηρία των ανθρώπων.

(ΕΝΑ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ)

Η Μαλάμω η κοτούλα και τα κόκκινα αυγά

Μια στρουμπουλή κοτούλα

στου παππού μου το χωριό

κάθε πρωινό του κάνει

το καλύτερο αυγό.

Μα σαν φθάνει η Βδομάδα

η Μεγάλη, της Λαμπρής,

η Μαλάμω η κοτούλα

πείσμωσε όσο κανείς.

Τη Μεγάλη τη Δευτέρα

δεν του έδωσε τ’ αυγό

και τεμπέλιασε η Μαλάμω

στο κοτέτσι το μικρό.

Τη Μεγάλη Τρίτη πάλι

τα καμώματά της κάνει,

ο παππούς έχει θυμώσει,

πονοκέφαλος τον πιάνει.

Τη Μεγάλη την Τετάρτη

στο χωριό παρακαλούν

ένα αυγό απ’ τη Μαλάμω

κάποτε να ξαναδούν.

Κι όταν τη Μεγάλη Πέμπτη

όλοι βάφουνε τ’ αυγά,

ο φτωχός μου ο παππούλης

κλαίει μ’ αναφιλητά.

Μα σαν πήγε στο κοτέτσι

με μια λύπη στην ψυχή

δεν μπορούσε να πιστέψει

σ’ ένα θαύμα που ‘χε δει.

Η Μαλάμω είχε χαρίσει

έξι ολόκληρα αυγά

έτοιμα για να τα βάψουν

κόκκινα και πορφυρά.

Ο παππούλης τότε κάνει

τον σταυρό του μια φορά

κι από την πολλή χαρά του

όλη μέρα τραγουδά!

ΜΑΡΩ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗ

Περιοδικό Παράθυρο στην Εκπαίδευση του Παιδιού, τεύχος 86, Μάρτιος-Απρίλιος-Μάιος 2014.

 ΤΟ ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΑΥΓΟ ΤΗΣ ΕΡΑ!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ !!

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ !!

ΚΑΙ ΟΙ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ!!

ΠΑΣΧΑ ΣΤΟ ΔΑΣΟΣ!(Η κ.ΣΙΝΤΟΡΕ)

ΚΟΚΚΙΝΟ !ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!!!

«Ήρθα να σε φιλήσω, παπαρούνα μου όμορφη. Να χαθώ στο κόκκινό σου. Το δικό σου, το βαθύ το φωτεινό. Ν’ αγγίξω τα αραχνοΰφαντά σου πέταλα. Να χαϊδευτώ στους νέους στήμονές σου. Ξέρω, δεν σ’ έχω μόνο εγώ αγαπήσει. Πριν από μένα μια θεά, η Δήμητρα, που τη Γη φρόντιζε και νοιαζόταν, σε είχε διαλέξει, ιερό φυτό της,  μαζί με τα χρυσοπράσινα πολύτιμα στάχυα των σιτηρών. Με τον τρόπο σας και τα δυο εφήμερα ανθοφορείτε. Λίγες ημέρες μόνο οι κύκλοι της ζωής σας. Έχω ακούσει και την παράδοση που θέλει το αίμα του Ιησού απ’ το Σταυρό να πέφτει στο χώμα και να βάφει κατακόκκινο το μέχρι τότε λευκό σου σώμα.»

«Να με φιλήσεις, πασχαλίτσα! Όχι πώς να πω… έχω κι εγώ για σένα μάθει πολλά κι ας είναι λίγη η ζωή μου. Της “Παναγιάς σκαθάρι” σε λένε κι οι γεωργοί σ’ αγαπούν. Κόκκινη και λαμπερή με τις πιτσιλιές τις μαύρες, μου μοιάζεις, θαρρώ! Κι ύστερα, λένε πως τύχη φέρνεις. Ακόμα, πως βοηθάς να εκπληρωθούν επιθυμίες – ίσως, κι εγώ να έχω μια, ποιος ξέρει;»

«Μα, πες μου, τι;»

«Να μη χαθεί το κόκκινο. Να βρίσκει τρόπους να ζωντανεύει τα μάγουλα, τα χείλη, τις καρδιές. Είναι το χρώμα της σβελτάδας, των γρήγορων αποφάσεων, της ενεργητικότητας, το χρώμα το δικό μας. Το χρώμα της αγάπης.»

«Έννοια σου κι όλα, όπως τα θες, θα γίνουν. Έρχεται η Λαμπρή με τ’ αβγά τα κόκκινα και τα μαγιάτικα στεφάνια παίρνουν σειρά. Όσο για τις καρδιές, πάντα θα βρίσκουν τρόπο ν’ αγαπούν γιατί εσύ θα πλάθεσαι “απ’ των αθώων τα όνειρα”, λουλούδι της αγάπης!»

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΤΑΥΡΟΥΠΟΥΛΟΥ (κείμενο και εικόνα)

 ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΠΑΙΔΙΑ!!!

ΑΝΑΣΤΑΣΙΑ!

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΡΓΑΣ!

ΚΑΛΑΝΤΑ ΚΑΙ ΕΘΙΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ!

ΕΘΙΜΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ!

ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΩΣ ΤΗΝ ΑΝΑΛΗΨΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ!

 

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,  θανάτω θάνατον πατήσας και τοις εν τοις μνήσασιν, ζωήν χαρισάμενος.

 

 

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι, προσκυνήσωμεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν τον μόνον αναμάρτητον. Τον Σταυρόν Σου, Χριστέ, προσκυνήσωμεν και την Αγίάν Σου Ανάστασιν υμνούμεν και δοξάζομεν. Συ  γαρ  ει ο Θεός ημών, εκτός Σου άλλον ουκ  οίδαμεν,  το όνομά σου ονομάζομεν. Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν την του Χριστού Αγίαν Ανάστασιν. Ιδού γαρ ήλθεν δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω. Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον, υμνούμεν την Ανάστασιν Αυτού. Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς, θανάτω, θάνατον ώλεσεν.

 

Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου, καθώς προείπεν, έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος.